De nieuwe mens

13 juni 2015
Het was een normale ochtend voor een slak, maar niet voor de inwoners van Nederland, een enkele uitzondering daargelaten. Zij waren na één nacht alles kwijt. Nou ja, bijna alles. Ze hadden elkaar nog en zichzelf. Stenen huizen, blikken auto’s en mooie praatjes waren overbodig geworden. Het leek of de poten onder alle tafels waren doorgezaagd. Wat schrijf ik poten? Nee, de mensen zelf waren ontbeend en dat in één nacht. Ik bedoel we hadden geen poot meer om op te staan. Ik was ook één van hun geworden. We konden geen broek meer instappen en geen enkele schoen paste nog, laat staan dat je hem kon aantrekken. Omstreeks 05.00 uur in de ochtend waren de straten in Delft nog stoffig en droog, geen marktkraam zichtbaar op het plein bij de grote kerk. Nog geen uur later glibberde de eerste nieuwe mens over de ruwe stenen. Naakt. Zo anders dan de goed en minder goed gekleden van de dagen daarvoor. Velen volgden rond 08.00 uur.
‘Kijk eens uit je doppen!’
Een beetje modernist droeg ogen op steeltjes en dat had als voordeel dat je zowel vooruit als achteruit kon kijken en natuurlijk tegelijk links en rechts. Googleglass zag zijn afzetgebied veranderen, maar wat schrijf ik? Internet bestond nog helemaal niet in 1983. Aktetassen, schooltassen, rugzakken, zonne-en leesbrillen waren niet meer nodig. Je zag ze dus ook niet op het marktplein, waar de geur van vis zich heel langzaam mengde met schimmelluchten zoals in oude vochtige kelders van grote kastelen waar landheren binnen heersten en de vrouw nog met schort aan in de keuken stond om leiding te geven aan alle meiden die de zesgangen maaltijden maakten. Daar zou verandering in komen. Alles verandert altijd. Handen waren trouwens ook verdwenen, zakkenrollers werkloos. Wij glibberaars lieten natte sporen achter en kregen volgers, want dat glijdt zo lekker:glibber, glubber, glapss. Het lukte de meeste nog wel zich uit hun huizen van steen te wringen, maar op hun rug groeide een bouwsel waardoor ze aan het eind van de dag hun deur niet meer in of uit zouden komen. Franz Kafka gaf een vette knipoog.
Na de onthaasting volgde dus razendsnel de verslakking. Mannen en vrouwen waren meteen gelijkwaardig geworden. Slakken zijn namelijk hermafrodiet op enkele uitzonderingen na. Wat een heerlijke verwarring zou dat geven op de werkvloer. In de wetenschap konden slimme meiden toch ineens veel makkelijker de top bereiken, weliswaar in vertraagd tempo. Rokken en hoge hakken waren totaal uit de tijd. De nieuwe slakkelijkheid gaf fris elan aan de werkende klasse. Huisslakken zochten vers groen buiten de deur. Slijm was 100 procent het middel geworden om macht uit te oefenen en deed al binnen een dag meer wonderen dan geld in een minuut. Voorwaarde was natuurlijk wel dat de hele mensheid aan het verslakken was, anders zou Nederland geleidelijk afglijden naar het isolement van een een gigagroot terrarium. We zouden een attractiepark worden of, was de hele wereld daar al naar op weg? Het voelde nat, natter, natst.
'Slijmballen, gorgelende roffelaars, zaadcellen, politie, cellen en gecastreerde katers, alles vermengde zich tot ..........'
‘Hé ga je mee?’ stelde Roos droog voor.
‘Betsy Perk wil gezien worden.’
Terwijl Tina voorzichtig over de tere woningen van de babyslakken wreef en weer tot de wereld kwam, schoot zonlicht als een schietgebed haar blikveld binnen. Ze wilden allemaal zo snel mogelijk naar buiten, de vochtminnende weekdieren achterlatend. Mickey snelde gelijk een vuurpijl door de kamer van links naar rechts en van onder naar boven. Ze moesten voort maken. De vriendin, waarmee een dag eerder was afgesproken, verwachtte Tina in de middag. Roos en Hannes gingen mee.
wordt vervolgd,...