Tommy's blikopener

Tommy's blik 1
05-09-2014 Rotterdam We gaan naar beginjaren negentig, naar een zijstraat van de Oude dijk.

Hollen tussen de drollen
05-09-2014 Kralingen Een wit schoteltje staat op het aanrecht, een blikopener komt te voorschijn, de punt gaat recht door de platte bovenkant van het kattenblik en snijdt zich een weg in de rondte. Flinterdunne deksel wordt door zachte vingers verwijderd. Mals vlees wordt naar buiten gelepeld. Zand proef ik, zand, heel veel zand. Iedere korrel smaakt anders. Buiten is een zandbak. Een hele grote, de hele straat ligt vol. Ik mag één maal per dag uit. Mijn baasje blijft op gepaste afstand en wil me in die zandwoestijn hebben. 'Ga toch lekker spelen.' zegt ie met een lachende snuit, De zandbak brengt me in verwarring. Honden komen en gaan en allemaal werpen ze hun verteerde voedsel tussen de korrels. Geen kat die daartussen wil spelen. Hollen tussen de drollen doe me een lol zeg, miauw. Nee, geef mij maar de vloer met planken boven in een hondloos huis.
Op een dag ergens aan het begin van een mooie zomer tilde het baasje mij op en zette me in de Rotterdamse straatsahara. Ik verbrandde bijna de zachte kussentjes onder mijn stevige poten, maar dat was niet het ergste, een beetje verharding is voor een kat van mijn formaat nodig. Nee, het rommelde die dag in mijn buik. Het leek of ik een onverteerbare vleermuis had verorberd die meteen via de uitgang naar buiten wilde vliegen. Ik voelde gebeuk tegen de wanden van mijn ingewanden, Natuurlijk kan je je net als een hond verlagen en je inhoud op straat te koop en te kijk leggen voor iedere voorbijganger, maar wij katten hebben onze trots. Je kan het een zegen noemen of een vloek, maar wij houden de straat in ieder geval schoon voor de mensen. Ik hoefde niet na te denken om meteen weg te rennen uit de  warme zandbak. Bijna struikelend over de gloeiende korrels snelde ik  naar boven, de oude houten trap op en sprong in mijn veilige kattenbak vol koel grint. 't Baasje, die mij op de poot volgde, trok een gezicht vol ongeloof en verwondering. Jij snapt natuurlijk wel wat hij over het hoofd zag?

Tommy's blik 2
Klapmajoor
18-09-2014 Kralingen Zomaar op een dag ging mijn baas verhuizen naar een ruim appartement, een kilometer verder van de oude woning waar ik samen met hem een jaar of twee had doorgebracht. Woningruil, noemden ze dat en we boften, althans dat dacht ik in het begin. Er kwam nog iemand bijwonen, een student, maar die was vaak weg. Een hondvrij-verklaarbaar balkon nam de plaats van de zandbak in. Het leven werd nog rustiger. Mijn uitlaatplaats was minimaal geworden. Daar zou nog genoeg verandering inkomen, maar zo ver was het nog lang niet.
Kon ik me de eerste dagen verheugen op een buitenplek helemaal voor mezelf, weken later lonkte de grote wereld beneden. Ik zag daar water en bomen en bosjes en kippen en een man in een rolstoel en het belangrijkste: andere katten. Mijn poten jeukten ik had zin in een knokpartijtje met een klapmajoor.
Ik liet het dus maar gebeuren. Wat? Ik liet me in de vijver beneden vallen. Zonk diep en zwom naar boven, mijn vrijheid tegemoet. Dat laatste was niet waar. Eénmaal op vier poten, rende iedere soortgenoot hard weg zodra ie-me zag. Eerst dacht ik dat het door het water kwam, maar nadat ik gedroogd was door de zon, ontweken ze me ook allemaal. Welke kat zou met me willen vechten? Waar is een klapmajoor?
De hele middag was ik op zoek naar een knokmaat om een slagveld mee te delen. Zodra de baas riep gingen, zonder dat ik het wilde, al mijn haren recht overeind staan en richtten zich naar de plaats waar zijn roep vandaan kwam. Ik liep automatisch naar hem toe, maar vlak voordat hij me zou oppakken zag ik hem voorbij lopen. De klapmajoor. Hij deelde rake klappen uit naar al wat insect was en om zijn hoofd zoemde. Hij beet in hun lijfjes en vrat ze op. Die kat had het in zijn poten. Die kat rende niet voor mij weg. Net voordat ik een poot in het slagveld wilde zetten werd ik opgepakt en verdween van de wereld. Boven, op de derde verdieping, werd een blik opengedraaid. De inhoud verkleinde meteen mijn blikveld. Ik schokte het zalige zachte voedsel naar binnen en genoot intens van de vleessmaak, maar het appartement kwam mijn keel uit.

Tommy's blik 3
Ingeblikt bloed
24-09-2014 Kralingen Ook voor katten kan het te kwaad worden. Van de euforie (=gevoel van extreem grote vreugde) van de verhuizing, was na twee weken geen zandkorrel meer over. Het balkon was hondvrij, maar dat was het dan. Wat een kattenbaksteentje kon vermoeden, was: dat mijn diepe verlangen naar andere katten weer een rol ging spelen. Ik wilde keet trappen in de Ketenstraat en mijn nagels in de huid van een ander zetten. Reacties krijgen. Zo wilde ik leven.
In plaats van al die krachtuitspattingen lag ik als een luiaard op de bank. Uitgeteld van het niks doen. Versleten van verveling. Helemaal alleen. Ik speelde geen enkele rol meer. Nergens en bij niemand. Student studeerde en baasje was altijd het haasje. Zodra ie me zag en aaide keek hij me met een verwrongen smoelwerk aan en alsof zijn oren hem daartoe dwongen koos meneer meteen het hazenpad. Dan verdween hij voor weken.
Nadat ik uren op het balkon door het keurig gespannen gaas de wereld in hokjes aanschouwde kwam ik op een balkonoverstijgend idee. Mijn plan reikte verder dan de hoogste daken uit mijn omgeving. Mijn plan zou gronden krijgen. Ik zou mijn rol gaan opeisen. Nee, wachten had geen zin, straks zou ik niet helder meer in mijn kop zijn en zo afgestopt, dat geen enkel idee meer tot uitvoer zou kunnen worden gebracht. Ik laat me toch niet opsluiten als een maaltijd in blik? Bloed moet stromen en in de uiterste vaatjes van mijn lichaam zuurstof brengen. Ik ben toch geen konijn met een oogziekte of een doormidden gehakte worm? Mijn bloed leek ingeblikt, dat wel. Alles voelde zwaar. Ik had in een vacuüm geleefd. Dat was een waarheid als een koe. Met heel veel moeite sprong ik op de reling en vertrapte met loodzware poten het gaas. Als een olifant gleed ik via de spijlen van het hekwerk naar beneden en met een doffe dreun landde ik op mijn dikke poten beneden in de wereld die niet meeveerde. Alles deed zeer,........

Tommy's blik 4
Keten in de Ketenstraat
29-09-2014 KralingenMeteen na de sprong van het balkon zette een snelle kater zijn nagels in mijn nek. Met alle kracht maakte ik me daarvan los en gaf de tegenstander een klassieke kaakslag. Een gegil als van een kind trok de aandacht van bewoners. Ramen gingen open. We sprongen beiden een stuk terug meteen gevolgd door een nieuwe aanval. We sloegen met onze poten wild op elkaar in. Dit was wat anders dan kopjes geven en geaaid worden door een paard. Dit was volwassen werk vol rood vuur. We kwamen in elkaar vast te zitten en rolden over grijze stoeptegels richting Ketenstraat. De tegenstander, een hoogmauwende klapmajoor, verkeerde in een uitstekende conditie. We vormden samen een krachtveld. Vlokken huid en haar vlogen om ons heen. Mensen met boodschappentassen en plastic zakken bleven staan. Ze riepen: 'Oh' en 'ah!' en oei, oei, oei,.. Ze weken naar achter. Ik mauwde met een harde uithaal, hoog en onbeheerst. Heerlijk. De spetters speeksel kwamen uit mijn bek en uit de hemel. Ik beet de ander in zijn staart. De vechtersbaas kraste over mijn neus. We kromden onze ruggen en sprongen zeker twee meter in de lucht. We niesten en briesten en de geur van rood vers bloed bereikte mijn neusvleugels. Het begon helaas te regenen. Dat was de druppel voor hem, want hij rende ineens  hard weg.
Terwijl ik stond bij te komen van deze energie-uitwisseling en de volle aandacht om me heen werd ik opgetild door (hoe kon het ook anders?) mijn vriendelijke baasje. Ik ging af als een gieter. Dit had niet de stijl die ik voor ogen had. Applaus was toch meer op zijn plaats geweest. Iedereen vertrok of niets gebeurd was. Aan deze uitdaging kwam veel te snel een eind. Uitgeput ging ik in het appartement op de keukenvloer liggen. Een blik op het glimmende aanrecht werd opengedraaid. De malse lichtroze inhoud verzachtte mijn blikveld. Het heeft daarna nooit meer zo heerlijk naar bloed gesmaakt.

Tommy's blik 5
Handel aan de wandel
09-10-2014 Rotterdam Mijn handel in gevechtsartikelen liep geweldig in de Ketenstraat. Voor een knaak kreeg een kat een kaakslag en voor een dubbeltje zaten ze allemaal op de eerste rij. Op een gegeven moment hoefde ik mezelf alleen maar te laten zien en vechtpanters liepen af en aan om een partijtje te knokken. Hoewel de sprong van het balkon zwaar woog, veerde ik op bij elke straathandel om de hoek. Voor een habbekrats haalde ik mijn neus niet op en voor een kip en een ei vlogen de veren in het rond. Geen kat die zich nog een minuut verveelde met mij in de buurt. Ik kan mauwen dat ik een geweldige tijd had in Kralingen. Dat mocht de buurt horen. Terwijl mensen vastzaten en hun huis nauwelijks uitkwamen rolden wij over de straatstenen en mauwden onze maaltijden voor elkaar. Menig kat werd door een vriendelijke baas van de straat gehaald en kreeg vervolgens meteen een bak blikvernauwing ergens boven op een verdieping met oppervlakkige tapijten. Toen ik op een avond aan diggelen lag op straat, ergens bij nummer 88, ging mijn handel aan de wandel. Het liep totaal uit de klauwen, zonder morren en met veel mauwen. Ik werd van de straat geplukt door mijn baasje en meegenomen naar zijn buurvrouw die op de tweede verdieping woonde. De deur ging achter mij in het slot en een slome kat keek me angstvallig aan. Meteen sprong ik op mijn prooi en haren met wortels vlogen door de kamer. Bloed kleefde onder mijn nagels en de schlemiel verdween door een kattenluik naar buiten. Ik dacht mijn wapens weer in handen te hebben, maar alles werd anders. Ik hoorde een diep gegrom ergens uit de donkere gang. Mijn haren gingen recht op staan. Het begon te borrelen in mijn maag en ik rook een diepe indringende strijdlustige vijandige wilde geur. In mijn rechterooghoek verscheen een zwaar behaarde kater met de meest vreemde staart. Waar kende ik dat dier toch van? Terwijl ik aan het herinneren sloeg en spontaan begon te meppen kreeg ik een flinke knauw in mijn staart. Ik vloog twee meter de lucht in en landde wijdpoots op een tafel vol kopjes. Ik schrok me het ongein. Geen hond zou het geloven. Ineens wist ik wie ik in mijn nabijheid had. Ik was in het huis van de klapmajoor.
Mijn blikvoer veranderde in vers wild.

Tommy's blik 6
Horizontalisatie
28-10-2014 RotterdamVan het ene op het andere moment was mijn handel in gevechtsartikelen met de noorderzon vertrokken en bleef ik met lege poten achter. Boven, op de tweede etage reikte mijn uitzicht niet verder dan de huizen tegenover. Overal waren de gordijnen gesloten, behalve in het huis van de klapmajoor waarin ik me bevond. Bakken licht vulde de grote vierkante kamer. Altijd zomer, met een minimumtemperatuur van 19,5 graden Celsius. Vechtlust verdampte bij elke uitademing, betovering leek in het begin de baas. Ik koesterde me elke middag in de zon. De klapmajoor heerste in het zonnehuis. Hij hoefde er niks voor te doen. Kinderen waren bang van hem, kregen zelfs angstige dromen. Hij kon met zijn blik leeuwen temmen.
Ik kwam na maanden vechten in een toestand van slappe horizontalisatie en sliep alle dagen aan elkaar. Mijn lust tot vechten was gezonken tot ver onder het matras. Slaap bleef aan de oppervlakte kleven. Zo gingen maanden en nog eens maanden voorbij.
De schlemiel, waar ik de vorige keer over berichtte, had weken angstvallig buiten op het balkon doorgebracht en zijn behoefte in de plantenbakken gedaan, totdat die allemaal vol waren en er niks meer bij kon. Eenmaal door het kattenluik en binnen begon hij spontaan te spinnen. De zon scheen ook voor hem. Terwijl kinderen met kwasten hun kleuren aan hun gevoel aanpasten sleepte de schlemiel zijn staart door de verf en sliep op grote vellen papier. De noorderzon werd in mijn blikveld almaar groter. Een verhuismus vloog voorbij. Wat wilde ik daar graag achteraan rennen. Fijngemalen wild in blik was ons hoofdvoer geworden.

(v)Lees volgende week: hoe een verhuismus Tommy in haar vlucht meevoert.

Tommy's blik 7
Verhuismus
11-11-2014 Rotterdam Het was een namiddag in augustus 2001. De zon maakte met haar stralen minuscuul goudstof zichtbaar in de ruime huiskamer in het appartement op de tweede etage in de Ketenstraat. Al weken fladderde een vogeltje door de straat. Dat is normaal toch? Dit keer was het anders. Deze fladderaar tikte tegen ramen van bewoners. Het beestje daalde neer op de stang die voor het middelste smalle raam hing. Op die namiddag in augustus tikte de huismus tegen het glas van ons raam in de woonkamer. Dit keer werd ook ik wakker van het geluid. Ik hoorde:’tik, tik, tik’ even niets en weer:’tik je, tik je, tik je.’ Het bleef zich herhalen. De tik begon hard en eindigde met een zacht ‘tje’. Ik hoorde: huis je, tik je, tik je, en weer huis je, boomp je, tik je, en weer huis je, boom pje, verbeest je en vervolgens vloog de vogel weg. Van verre was iets in mijn kattenoor gefluisterd. Van verre zag ik de noorderzon almaar groter en groter worden. Meteen een dag later werd het smalle raam, waar de mus tegenaan had getikt, uit de sponning gehaald en hing binnen vijf tellen onze zware zwarte piano boven de keiharde straatstenen. Wij katten renden rondjes door lege rechthoekige ruimtes en sliepen in dozen van alle maten. Wat was er gaande?
Het vrouwtje sprak over Het Vrije Ommoord en daar waar tuinen zonder grenzen bestonden.
Daar waar bospaden jaarlijks gevuld werden met snippers van oude boomstammen. Daar waar nachtwandelingen zonder mensen en honden mogelijk waren. Daar waar haar ouders woonden. Op het tijdstip, dat bij schrijver Adriaan van Dis de nachtredacteur spreekt, (drie uur in de nacht) zouden wij, katten, ontdekken wat echte vrijheid zou zijn, maar zo ver waren we nog lang niet. Eerst moest er nog veel gebeuren. Gepoetst, gesjouwd, geveegd, geleegd, gevouwen, gegeten, gegromd en gaan. Veel handen, veel voeten, het schoot snel op. Een bus toeterde beneden in de straat. Het was een op-en aflopen in het trappenhuis. Wij katten schoten van links naar rechts. Eén voor één werden we opgepakt en achter slot en grendel gezet in plastic verhuisboxen met gaten. De verhuismus vloog alvast vooruit.

(v)Lees volgende keer: Hoe kat en mens verbeesten

Tommy's blik 8
Jachtvelden
27-11-2014 Rotterdam Daar waar de noorderzon schijnt, daar zijn jachtvelden. In Ommoord kon ik eindeloos rennen en jagen, vechten en plagen. Meer katten hadden hun bedrijf daar in gevechtsartikelen. Wij joegen elkaar op en gingen over de kop. 
Je hebt mensen die hun benen scheren.  Je hebt mensen die hun schedel scheren. Je hebt mensen die alles scheren. Je hebt katten die haarloos zijn. Wel of geen haar, wie kan wroeten in aarde en kan lopen tussen bomen en onder bosjes kan kruipen krijgt langzaam iets terug, wat mensen liever niet altijd graag met eigen ogen willen zien. Ik mauw over dierlijkheid. Ik mauw over: dat wat ons zo lekker kattig maakt. In het Vrije Ommoord liepen zowel honden als katten over aarde tussen bomen met of zonder bladeren.  Wij hadden uitzicht over jachtvelden.  De oppervlakkige tapijten in de Ketenstraat hadden plaats gemaakt voor diepe donkere humusgronden vol muizenholen, wormen, mieren, mollen en vreemde, mij onbekende, insecten. De bomen werden bevolkt door: blauwe vogels met grote bekken, musjes met lieve snaveltjes, roodborstjes, die je aankeken door kraaloogjes en hele zwermen groene parkieten, die tegen de tijd dat de zon onderging hun aanwezigheid door harde krassende geluiden kenbaar maakten.   
In het begin van onze verhuizing waren we alledrie totaal uit ons (niks) doen. Ineens hadden we trappen in huis en verschillende etages. We zouden ieder apart een eigen woonlaag toe-eigenen. Eerst moesten we onze plassporen achterlaten in huis. Daar hebben jullie andere trucjes voor. Jullie schrijven stukken of doen parfum op om terrein te veroveren en jullie hebben paspoorten. Dat laatste is in Nederland een voorrecht. Katten kunnen ook een paspoort verdienen. Verder zijn onze vechtsporen meer zichtbaar dan de onderhuidse van jullie. Nadat de buit verdeeld was kon mijn werk als zmp’er (zelfstandige met personeel) worden vervolgd. In het Vrije Ommoord waren zo veel sterke katten met eigen bedrijven dat we elkaar voortdurend meer werk gaven. We gingen over de kop.  Werk maakt nog meer werk. De Ommoordse honden daarentegen waren de nieuwe slaven. Terwijl katten in het licht van de noorderzon hun paden vrijvochten sliepen honden door de dagen heen. De blaffers liepen in de avond aan de band, mee met hun baasje.

Tommy's blik 9
Wild
14-12-2014 Rotterdam Hoe wild mensen ook zouden willen zijn, ze laten zich met het grootste gemak als tamme eenden om de tuin leiden. Neem nou miauw het simpele woord: wild.
In het Vrije Ommoord was de wereld eindeloos groot. Tommy’s leven had zich jaren afgespeeld op vierkante meters in Kralingen. Op een zomeravond in 2002 zag hij in de verte de wereld branden. Zijn hart ging sneller kloppen. Het bijzondere licht riep hem tussen takken, bladeren en bomen. Hij werd enorm aangetrokken door het vuur. Tommy moest er heen.
Hij wrong zijn grote lijf tussen takken met stekels en liep tussen bomen vol vogels. Uiteindelijk kwam hij bij een sloot. Eendjes zwommen nieuwsgierig zijn richting uit. Hoe nu verder? Een dik stik hout reikte bijna tot de overkant. De kat zette een poot op de stam, nog één en met grote concentratie liep hij naar het einde, sprong en zag tijdens het neerkomen een grappig speels beestje voor zijn neus wegschieten. Met gebogen rug liep hij langzaam verder en zag overal om hem heen heuvels van aarde en zand. Ze schoten van links naar rechts, van boven naar beneden. Geen eentje of slechts twee, ook geen drie of vier. Nee tientallen. Ik mauw niet over mijnen, of over muizen,van die kleinen, nee ik mauw over grote huppelende konijnen. Vers wild schoot voor zijn ogen voorbij. Verwilderde families die aan gezinsuitbreiding deden. Een vos stond Tommy vanachter een berg zand te begluren en verdween. Tommy, die bijna zijn hele leven voer uit blik had gegeten kon zijn ogen nauwelijks geloven. Hier leefde eten, zomaar in het wild.

Als wij katten wildvoer uit een pakje krijgen geloof ik, daar niks van. Van dat wild. Dan staat er wild konijn op de verpakking, omdat wild beter verkoopt dan tam. Mjahaha, denk je dat mensen (en honden) op konijnen zouden jagen om ons te plezieren? Nee, het bepakte vlees komt van kooikonijnen voor kerst en alles wat overblijft, nadat het lekkerste voor de mensen met plastic is verpakt, is voor ons. Ze plakken een sticker wild konijn op de buitenkant en de mensen zien hun prooi vol vreugde door een groen groen knollenland huppelen. Ze eten vervolgens zonder noemenswaardig bezwaar hun zachte Nijntje konijntjevlees.
Diep vanbinnen verlangt de (gekooide) mens naar wild is mijn idee, maar hij of zij vindt bottenverzamelen wel een gekke hobby. Ze snakken tijdens hun jaren vol arbeid naar: wilde dieren kijken, wildwatervaren, wildwandelen, wildplassen, wildfotograferen, wildmailen, wildappen, wildbloggen, wilddenken, wildslapen, wildzoenen, boogschieten, hutten bouwen en wildeten. Helaas bij elke onbekende wind worden ze door commissies op het matje geroepen om zich te verantwoorden voor hun gedrag. Vervolgens vluchten ze snel naar de veilige ruimte van hun goed geïsoleerde woning. Nee kom dan maar eens aan bij Mol. Leg je oor te luister bij de ingang van haar stelsel met gangen. Daar kan je de wind door tunnels horen gieren zoals najaarsstormen razen rond 12 december. Protocollen, commissies, rapporten en stageverslagen vliegen voor altijd de lucht in.

Tommy, klom op een heuvel en zag in de verte de vuurbol in de aarde verdwijnen. Het flink behaarde beest zou nog vaak terugkomen, daar waar de heuvels zijn en eten leeft, daar waar hij nooit een mens tegenkwam.

Hoe is het om kat te zijn en te denken dat je een mens zal worden als je later groot bent?

Acht krabbels van mijn poot, maar gezien vanuit Pommetje,  de kat die als cent geboren werd en een euro vond,....

Straatschoffie uit Crooswijk

05-05-2014 Kralingen
Zoals was aangekondigd, krijgen jullie van mij een stuk rauw leven van Pommetje, het straatschoffie uit Crooswijk. Ik neem je mee naar midden jaren negentig.

Internet stond nog in de kinderschoenen en speelde nauwelijks een rol in de huishoudens van Rotterdam. Trouwens in heel Nederland zat men ‘s avonds massaal achter de televisie. Wie zijn of haar kat miste moest naar buiten lopen, zoeken en vinden. In de Ketenstraat in Kralingen liep op een avond een dunne verdwaasde kat door de grijze lege straten. Hij had zijn drankzuchtig baasje verlaten op zoek naar een volwaardige hap en was vervolgens zijn wijk Crooswijk uitgewandeld. Daar het dier een tik van de malle molen had gehad kon hij zich niet oriënteren. Hij had totaal geen idee waar zijn reis begonnen was of waar ie zou eindigen. De enige die riep, was zijn maag. Die borrelde en knorde door verlatenheid en diepe leegte. De jeuk tussen zijn achterpoten van de schurende vlooienbeten was daarbij vergeleken een kleinigheid. Hoe het ook was, wende en keerde, toeval laat niet op zich wachten. Door de nauwe Ketenstraat en over de trambaan van de Goudse rijweg riep nog iemand, daar klonk de naam Mickey. Dan weer hard en dan weer zacht. Die dunne bijna doorzichtige kat voelde instinctief wat hem te doen stond. Meteen richting die machtige naam Mickey. Twee dolle vrouwen renden op me af en ik vloog enkele meters in de lucht toen ik werd opgepakt. Nee, ik was niet degeen ze zochten, maar oh oh oh wat was ik een lieve jongen en zo licht als een veertje. Ze aaiden me en met mijn laatste krachten spinde ik mijn leven weer aan elkaar.  Zoals je leest hebben de woorden je in de dunne kat gebracht en zien we een mals stukje leven vanuit zijn blik. Op nummer 68, tweede etage stond een groot blik kattenvoer op hem te wachten. Meteen werd de inhoud op een schotel gebracht. ‘Niet te veel in één keer,’ hoor ik ze nog zeggen en ik vrat me bijna dood. Ik was niet meer te stoppen. Uitgehongerd, na jaren niks en nu alles. Op naar een volgend leven. (Wij hebben er tenslotte negen, dus....)

(2)
Dubbele kater

12-05-2014 Kralingen De zachte roze voorgekauwde vleesbrokjes verplaatsten zich razendsnel door mijn strot. De totale inhoud van het grote blik wilde ik, als een krachtig krankzinnige kralenketting naar binnen slurpen, maar hooooh (...), daar was het eind al.

De dames gristen mijn lieveling weg en ik hoorde ze beraadslagen. Zou ik mogen blijven? Ik was niet Mooie Mickey met de Krulstaart, de meest intelligente kat op aarde, hun kat die ze zochten en die nu als bijna zeker bij de naaste buurman in huis vertoefde en daar alle deuren zelf kon openen, maar toch niet kon ontsnappen. Later zou het vrouwtje erachter komen hoe goed hij deuren sloot. Nu hadden ze slechts (slechte) vermoedens. ‘Ik heb Mickey horen mauwen’, hoorde ik ééntje zeggen. De ander antwoordde:’Hij probeert jou in zijn huis te lokken wedden? Hij heeft jouw kat als troef in handen. ‘Zou het heus?’ Ondertussen had ik een heerlijke zachte warme slaapplaats gevonden op een breed bed in een witte rustige kamer met lange lichte gordijnen en vogeltjesgetjilp op de achtergrond. Ik viel binnen een tel in diepe rust en werd pas in mijn volgende leven wakker.
Ik hoorde stemmen:’Ja, het beest opent een oog. Kom kijken!' Als een warme deken omsloten de mensenblikken mijn lichaam en ziel. Voor het eerst in mijn leven bestond ik als kat. Voor die tijd was ik een afgrijselijk mens, waar mijn baas, die altijd lazerus was, zijn woeste buien op afreageerde. Zo werd ik herhaaldelijk opgesloten in het kleinste kamertje van het huis, in de toilet en dronk uit de pispot. Zo werd ik geregeld door de kamer geschopt om vervolgens geliefkoosd onder de dekens bijna te stikken. Toch hield het baasje van mij. Hij liet me zijn drank drinken. Ook katten kunnen zich het laplazerus zuipen en een kater krijgen, miauw, miauw, een dubbele kater en hahaha, hoor ik jou nu lachen? In het hemelse paradijs op de tweede verdieping waar ik me nu bevond lokten ze me naar de keuken. Daar stond vers water voor me klaar en echt vlees, rauw en niet gebakken. Mijn tanden hadden eindelijk beet. Ik spinde de godganze dag. Ik begon onbedaard nieuwsgierig te worden naar de kat aan de andere kant van de muur. De kat met de krulstaart, de kat die 22 jaar oud zou worden en daarmee mij zou overleven,

(3)
Wie als cent geboren wordt, kan ............

19-05-2014 Kralingen
Terwijl ‘s nachts de kat aan de andere kant van de muur zijn ruige repertoire zong, begon ik eindelijk uit te rusten. Altijd was ik op de vlucht geweest en bezig te overleven en nu op de derde verdieping in die ruime flat in Kralingen begon ik tot mezelf te komen.
Ik had me nog nooit zo’n kansrijke kat gevoeld als die eerste weken op die verdieping van nummer 68 ver boven de straat. Ik ging steeds meer zien, althans dat dacht ik. Niemand schreeuwde in huis.
Op een avond wilde ik in een mandje gaan liggen, dat op het aanrecht stond in de grote lange keuken. Links stond het onder een lamp die veel warmte uitstraalde. Het zag er zo aantrekkelijk uit, dat ik onmogelijk aan het ding kon ontsnappen. Ik sprong op het aanrecht, kromde mijn rug en draaide en draaide. Er was iets geks aan de hand, iets raars, iets onbegrijpelijks. Steeds als ik in het rieten nestje wilde gaan liggen lukte dat niet. Ik draaide me om en probeerde het van de andere kant. Nog eens draaien en ik maakte me nog kleiner. Het ging niet. Deze simpele jongen van de straat stond voor een ingewikkelde zaak. Dagelijks probeerde ik me in dat ronde bedje te worstelen. Het bleef onmogelijk.
Op een avond, het lichtje bescheen nog maar net mijn begeerde plekje, probeerde ik het weer. Dit keer keken de dames naar mij. Ze zagen mij tobben en hun ogen werden steeds groter. ‘Kijk nou, hij wil in het broodmandje gaan liggen,’ De ander antwoordde:’Hoe wil hij dat voor elkaar krijgen? Ja, dat vroeg ik mezelf ook al dagen af. Wie als kat geboren wordt zal nooit een broodje worden, maar wie als cent geboren wordt kan wel een euro vinden. Een dag later stond een kanjer van een mand op het aanrecht.

(4)
Andere kater

26-05-2014 Kralingen
Iedere minuut duurde 60 tellen langer dan normaal. Wat was er gebeurd?
Ik woonde precies twee weken op de tweede etage, het was een rustige avond samen met het vrouwtje. De bel liet zich horen en door de kleine luidspreker in de gang hoorde ik dat het de buurman van hiernaast was. Hij, die kat Mickey al zeker drie weken in zijn huis vasthield. Hij die er indirect voor gezorgd had dat ik van de straat werd geplukt op de avond dat de twee zingende zussen op zoek gingen naar Mickey. En nu hoorde ik voetstappen in het stenen trappenhuis. Hij kwam boven en stapte naar binnen. Hij had de look van een ontheemde Duitse rocker. HIj liet de snaren van de gitaren trillen en gedroeg zich alsof hij al jaren over de vloer kwam. Het vrouwtje was de rust zelve. Ze moest wel (daar kleeft een ander verhaal aanvast, voor een andere keer). Het werd me duidelijk dat ze naar de andere kant van de muur werd gemanipuleerd en ze bleef uiterst vriendelijk. Ze deed net of ze helemaal niet wist dat haar kat hiernaast zat en bedankte hem duizend maal. Dit leek wel de omgedraaide wereld. Nadat ze beiden het huis verlaten hadden werd het plotseling oorverdovend stil in huis. Ik voelde onraad. De meneer met de zwarte leren broek en zijn haar glad naar achter liet vreemde geuren achter. Elke minuut duurde 60 tellen langer. Hoe ging het verder? Het meest stomme gebeurde.

Nadat ik in mijn grote mand op het aanrecht was gestapt viel ik als een blok in slaap. Stom stom stom. Ik had haar uit de klauwen van die griezel moeten redden. Ik had mijn dankbaarheid naar haar kunnen tonen, door voor de uitgang te gaan staan. Nee niks daarvan. Ik heb alleen maar aanschouwd, deed niks en viel nadat ze weg waren als een duffe huismuis in diepe slaap en er gebeurde veel. Ik werd wakker door het geluid van wild gedans door de huiskamer. Ik had veel gemist. Wat zag ik daar nou miauw? Een eekhoorn? Een kattenkop? Dat moest Mickey zijn. Hij sprong achter haar benen aan. Ik knipperde eens flink met mijn ogen. Zag ik nou werkelijk een kat? Het vrouwtje praatte honderd verhalen tegelijk en had het over een pistool en een op slot gedraaide buitendeur. ‘Het was goed gegaan doordat ik zo rustig bleef. Dit is een wereld vol waanzinnigen. Rustig blijven. Later komt alles in duizendfout terug. Later als het nog rustiger zal zijn.’ Haar woorden maakten mij duizelig. Eén vraag tolde door mijn verharde kattenkop. Eén hele belangrijke: ‘Wie is die dwaze dansende snoraap? Wordt mijn nieuwe leven weer een hel doordat de ander zal heersen. Vechten zal ik. Mijn tweede leven laat ik niet verzieken. Wie is Mickey?’ Ondertussen hoorde ik de kater drinken. Hij oogde kerngezond en had prachtige lange haren die glommen alsof ze dagelijks met crèmespoeling behandeld waren. Die jongen had geen slechte tijd gehad daar aan de andere kant van de muur. Hij rende naar alle hoeken van de kamer en wilde langs muren omhoog snellen zoals vliegen dat zo mooi kunnen. Uiteindelijk sprong hij luid mauwend op de houten hoge kast in de keuken. Daar bleef hij. Het vrouwtje klikte alle lichten uit en ging slapen.

Voor mij, nachtbeest, begon het leven. Hoe kon ik slapen als de geur van andere kat mijn neusvleugels aanraakte? Als de geur van andere kat mijn haren rechtop deed staan? Als de geur van andere kat mijn staart onwijs dik maakte? Ik moest op onderzoek uit en wel meteen.

(5)
Aan de grond genageld

03-06-2014 Kralingen
Iedere vezel in mijn lijf ontwaakte. Ik stond onder hoogspanning en mijn staart spatte bijna uit elkaar. Ik moest op onderzoek uit.
Kopjes, schoteltjes, potten en pannen, ze stonden keurig op hun plek in de kast waar de kat met de krulstaart bovenop lag. Terwijl ik als een slang langs het keukenkastje naar beneden gleed draaide Mickey zich om en hoorde ik kopjes rammelen. Ik hield mijn adem in.
Zou ik hem bespringen en meteen tegen de vlakte gooien? Nee, mijn soort vecht op de man af. Kijk elkaar recht in de ogen en deel dan klappen uit. Ik kon hem alle hoeken van de kamer laten zien. Terwijl ik me voorbereidde op de grote sprong, stond ik aan de grond genageld. Ik kon geen poot meer veroeren. Die grote kat van boven staarde mij alleszeggend aan. 'Je waagt het niet hoor' spraken zijn grote ogen en mijn staart kromp ineen. Hoe redde ik me hier uit? Ik gaf hem een grote bek terug. Ik mauwde als een draaiorgel, als een mensenkind en het stopte niet. Ik was van plan dit de rest van de nacht vol te houden. Mickey was er niet de kat naar zich om mij druk te maken. Hij geloofde het wel en draaide zich langzaam om. Hij toonde daarbij heel duidelijk zijn prachtige grote dikke staart, terwijl ik naar boven staarde en mijn longen had leeggemauwd.

(6)
Bulten en Bloedvlekken

10-06-2014 Kralingen
In de dagen die volgden trokken stormen door mijn lijf. Straatgevechten lieten zich in vertraagd tempo herbeleven.. Nu ik boven op stille gronden leefde liet een oude put vol gedane zaken zijn echo horen. Mickey keek me af en toe van grote afstand aan en hij zag me krabben. jeuken en kratsen. Ze zwollen op, als naaktslakken in een mand vol kapotte schelpen, bulten zo groot als pruimen. Ze waren ineens gekomen. Eigenlijk meteen al, op het moment dat de kat van de andere kant van de muur bij ons in huis kwam. Ik krapte dag en nacht. Hoe meer ik kraste hoe heviger de jeuk. De bulten zaten op een onooglijke plaats. Een plek waar je liever geen bloedvlekken hebt. Als ik zat zag je ze niet. Waar ik gezeten had zag je ze wel. De binnenkant van mijn achterpoten zaten op een gegeven moment helemaal vol.
Mickey was een rustige heer. Hij opende met het grootste gemak alle deuren in huis. Hij sprong op, hing aan de deurkruk en kon op die manier overal komen. De wereld was van hem, zoveel werd me duidelijk. Hij had met niemand wat te makken en had weinig last van ongemakken. Met zijn handige poten had hij de balkondeur opengemaakt en ik volgde hem naar buiten en voelde de wind langs mijn wonden likken. Verkoeling. Uiteindelijk ontdekte ik een zeer luchtige nieuwe slaapplaats op de reling. Of liever gezegd, net buiten de reling. Op kippengaas hing ik boven de tuinen van de Ketenstraat en de straat daar tegenover. De Schinkelstraat. Ik zweefde en dat was een vertrouwd gevoel, ik was van de wereld. Mickey mauwde en sprong van tweehoog naar beneden. Hij maakte een zachte landing en liep alsof het de normaalste zaak van de wereld was de tuinen uit. Hij zou een week wegblijven en daarna ja daarna...miauw, krauwwauwwauw. Wat mauw je nouwww?


(7)
Boze buien van buurman

17-06-2014 Kralingen
Met Mickey kon je niet knokken. Hij was eentje die dwars door ieder levend wezen heen keek en daardoor de boel bij de ander - als dat nodig was - op zijn plaats hield. Zodra de kat iemand verliet ging het meestal mis met de persoon, behalve bij het vrouwtje. Buurman had al een tijdje boze buien naar zichzelf en dus ook naar zijn vrouw en kind. Op het moment dat zijn huisgenoten met een grote koffer waren vertrokken raakte hij in een toestand van verwarring. Het werd heel donker in huis en net op het moment dat zware wolken op de vloerbedekking wilde neerdalen stapte zomaar ineens vrolijke Mickey over zijn balkon waar de zon scheen. Buurman zag de ogen van de kat lichtgeven en klaarde op. Hij moest de kat in de buurt houden en sloot alle buitendeuren met stevige sloten. Hij kocht de lekkerste hapjes voor het dier en de spinner gaf kopjes bij de vleet. De krulstaartpoes maakte de buurman zienderogen gelukkig. Toch gaf de Rotterdammer na drie prettige weken de kat terug aan de buurvrouw. Dat had hij beter niet kunnen doen. Terwijl ik liever buiten op mijn kippengaas boven de tuin hing en Mickey een lekker slaapje deed op de geelgestreepte bank voelde ik als ik even binnen wat brokjes at en water dronk, buurman’s spanning door de muur groeien. Elke dag een beetje meer. Sommige mensen kunnen niet tegen alleen wonen. Wat schrijf ik? Sommige? Veel mensen kunnen niet tegen alleen wonen.
Op een avond, vlak voor Kerst ging het mis. Het liep totaal uit de klauw. Er voltrok zich een razernij in die woning naast de onze, die veel verder ging dan de bekende vliegende potten en pannen. Er was daar een windhoos op gang gekomen die niet eens wilde luisteren naar de naam Catherina. Je hoorde vanalles rondom ons huis te keer gaan en stukken piano op straat kletteren. Je moest kijken en uitkijken. Het gordijntje was nog maar net opzij geschoven of daar vloog al suisend een heel televisietoestel door de lucht, die beneden op straat in duizend stukken uitéén spatte. Stoelen volgden, een la en nog veel meer. Toen de buurman een grote fauteuil naar beneden wilde smijten lukte dat om onverklaarbare redenen niet of zou het wel gelukt zijn als, maar was er geen tijd meer of...? Beneden was de Ketenstraat volgelopen met mensen, die zich vergaapten aan een Reality die het op televisie goed zou doen. Dit was natuurlijk leuker, ze hadden nog net niet hun klapstoeltjes meegenomen. Ze kwamen overal vandaan. Er stond nog veel meer te gebeuren.
Terwijl het vrouwtje haar schoenen zocht en een jas, begonnen angstaanjagende geluiden op haar balkon hoorbaar te worden. De wervelstorm had zich verplaatst en zoals dat vaak gaat wordt de omgeving genadeloos meegenomen. Het dubbele raam in onze witte muziekkamer werd met één klap ingegooid. Het vrouwtje snelde op haar sokken de stenentrap van het trappenhuis af - ze kon van de schrik haar schoenen niet vinden - en ik verstopte me achter een veelkleurig strepengordijn. De net gearriveerde politie had zich door de massa een plaats weten te veroveren vlak voor het portiek van de buurman. De dienders verwachtten de verwilderde man daar en zouden gek opkijken als de doorgedraaide Rotterdammer zich tussen de mensenmassa onvindbaar zou maken. Het liep anders. Wie andermans huis als vluchtroute gebruikt hoeft weliswaar niet meteen opgepakt te worden, maar wie een gevaar in de straat is en zich onder het publiek wil verstoppen wordt in de armen van de politie geduwd en zoals geschreven geschiedde. Het werd een koude nacht.

(8)
Ze schrokken zich een Jan Hoetje

25-06-2014 Kralingen
Terwijl ik me dagelijks te goed deed aan warme koolvis en echte stukken vlees kon ik me nauwelijks meer voorstellen hoe het leven een jaar terug was op straat, in de kou en met een lege maag en zonder verzorger. De vraag:’Wat heeft het leven voor mij nog meer in petto?’ bestond nooit. Destijds dacht ik dat het altijd zo zou blijven en sinds ik omringd ben met liefde wil ik dat dat altijd zo zal blijven. Mickey verdween soms voor weken en was dan weer maanden thuis. We hadden geen last van elkaar en in de loop van het jaar werden we zelfs close en cool. Voor katten betekent dat, met de ruggen tegen elkaar aan slapen. Heerlijk. Zo beleefden we een vredige periode in 1996. Helaas en gelukkig, niks is voor altijd. Het leven had nog veel meer voor mij in het petje, miauw pet.
Ik denk dat het september van datzelfde jaar was, toen zich een grote verandering aankondigde in de vorm van een gigantische kat. Een Mickey in het kwadraat, nee beter gezegd twee Mickey's in het kwadraat, want 1x1=1 en 2x2=4. Een Big Data met een dikke hangende staart. Ze hadden hem binnen gedragen en de kattenknul mauwde alsof hij zijn strot in ons huis kwam uitkotsen. Ik hoefde het beest niet eens te zien of ik wist al door zijn geur dat mijn nieuwe tegenstander was gearriveerd. Binnen vijf minuten werden rake klappen uitgedeeld en lieten we elkaar alle hoeken van de kamer zien. Op het moment dat ik hem pas goed zag schrok ik me een megahoed. Uiteindelijk snelde ik het balkon op met een bloedneus, een wiebeltand en twee gekneusde ribben. Voorlopig was ik buiten. Mijn haren waren moe geworden van het rechtop staan, sommige lagen met wortel en al op de grond en werden door de stofzuiger verslonden.
We beukten de eerste weken flink op elkaar in. Hij zou blijven, zoveel was me allang duidelijk geworden. Het vrouwtje had een minnaar en die had een kat en die heette Tommy. Ik zou er wel uiteindelijk aan wennen zeiden ze en verzonnen voor mij ook een naam. Alsof ze nog een appeltje met me te schillen hadden werd mijn naam Pommetje. Gelijk een appel uit Frankrijk. Daar moest ik het maar meedoen. Ik balde mijn vuisten. Een broodje vonden ze te kneedbaar. Een appel heeft een vaste vorm. De kunsten zouden uitkomst bieden. Door een tik van een malle molen in mijn vorige leven onstonden mijn werken vanzelf. Het bracht afleiding en Tommy de Kanjer keek zijn ogen uit. Ik begon door te krijgen hoe ik voor vertier kon zorgen op die tweede etage in de Ketenstraat nummer 68 en genoot daar zelf het meeste van. Mickey vond het allemaal best. Mijn tweede kattenkunstwerk was naamloos, maar sprak duidelijke taal. Hoe en wat? Heel simpel. Op een zaterdag, nadat de laatste kunstschilders het huis hadden verlaten ging ik op een kleurrijk palet liggen. In de middag kwam het vrouwtje met haar lover en ze schrokken zich een Jan Hoetje*. Wat dachten zij te zien? Jawel een Pommetje met een open buik waar de ingewanden uitkwamen. Het vrouwtje gilde het uit.

Gefopt!

Het was maar acrylverf.

*Jan Hoet (23 juni 1936 – 27 februari 2014) was SMAK (Stedelijk Museum voor Actuele Kunst) verder was hij een kunstlover, een expositiesamensteller, een papa, een bokser, een straatvechter, een buitendehokjesdenker en nog duizend dingen meer. In 1999 gingen de deuren van SMAK open. Het vrouwtje vertelde me laatst dat in 1999 bij de opening van SMAK in Gent (België) een piepklein kunstwerkje te bewonderen was. Je liep er gemakkelijk aan voorbij. Aan een witte muur hing het alsof het eraan vastgeplakt zat. Beter nog of het eraan gegroeid was en nog beter (er is altijd een nog beter) het leek aan de muur genaaid. Ja waar denk je dan als bezoeker aan? Een speld? een scheermesje? Een rood zacht hartje? Nee, het was een zilverkleurig vingerhoedje.

Petje af voor Jan Hoet.

p.s: Ja,.......Je een Jan Hoetje schrikken is ironisch bedoeld. De man zelf was namelijk helemaal niet bang uitgevallen. Mensen schrokken vaak van zijn temperament heb ik van hore zegge. Hij kon nogal op een heftige wijze boos worden.

ironie = het tegenovergestelde bedoelen van wat je zegt of schrijft

EINDE VAN STRAATSCHOFFIE

**)(**


,wordt woensdag 3 september vervolgd met de blik van Tommy die je kan lezen als je omhoog scrollt.

Toffe tenen, trage trainingen
Onzichtbare voeten gehuisvest in schoenen
Onzichtbare werelden gedragen in hoofden
Toffe tenen, trage trainingen

Jouw vakantie
komt terug

De politieagent met zijn pet
vlug vlug vlug

Toffe tenen, trage trainingen
Onzichtbare voeten gehuisvest in schoenen
Onzichtbare werelden gedragen in hoofden
Toffe tenen, trage trainingen

De openbare ruimte
Strakke veters
Veel voeten, schoppende schoenen
Zie daar de dribbellaar met zachte zolen
een naaldhakker zonder jas
Een stomp in je rug
Waar is je tas?

Vogels & vogeltjes & vlinders & vlug
Rollen & razen & rust op rug
Een mug vliegt weg
Jouw vakantie
komt terug,