21 april 2015
Lees Remco Campert nou eens
‘Lees Remco Campert nou eens,’ hoor ik mijn moeder nog altijd zeggen. Hij  bezocht ooit een blauwe maandag de redactie van de rood gekleurde Rotterdamse krant Het Vrije Volk, ergens in de jaren 70.
‘Hij is toch zo’n aardige jongen,’ zei ze er altijd bij. Of het alleen zijn boeken waren die over de redactie van de Rotterdamse krant hun ronde liepen of de man zelf, zal misschien altijd een raadsel blijven. Uiteindelijk zou haar aandringen een uitwerking krijgen.
Achteraf, nu mijn moeder niet meer leeft, besef ik hoe goed ze me kende en dat zij een knisperende krantencape met gouden letters droeg. Het zou nog zeker zeven jaar duren voordat een bladzijde gevuld met zinnen van de betreffende schrijver door mij geconsumeerd zou worden.

Eetlezen
1992 - Om meteen het woord bij de daad te voegen of beter: de daad bij het woord stond in de keuken van de Ketenstraat een bord met een verse bruine boterham op tafel. Roomboter en pittige oude brokkelkaas erop, koffie met veel warme melk ernaast en daarnaast een wit pocketboekje met een zwart-wittekening op een buigzame kaft. Titel:Eetlezen uitgeverij:Bezige Bij. Ik begon met de eerste bladzijde, nam twee happen tegelijk en vermaalde boterham, boter, kaas en letters. Zo voelt het dus om een echte volwaardige eetlezer te zijn. Eindelijk las ik dat wat moeder aanraadde en het was goed verteerbaar. Na de eerste drie happen was ik nooit meer te stoppen.

Vurrukkulluk
Een paars klein boekje met harde kaft lag op een zonnige lentedag op de stapel nieuwe boeken bij de Bruna in Ommoord. Het is 2009 en deze dansdame had zin in een boek om in Zuid Frankrijk in een hangmat te gaan lezen. Weer was daar de stem van moeder: ‘Lees Remco Campert nou eens'. Lezen kon over naakte lichamen gaan en over prettige gevoelens. Over menselijkheid en het het leven vieren. Met het leven is vurrukkulluk en Liesje in Luiletterland kreeg ik zelfs huisgenoot Edwin aan de lettermarmelade.

Gedichten en columns
Remco Campert is voor mij de man met de grote lange allezijzoenenjas vol prachtige zomerwoorden die oplichten als je ze leest. Daaronder draagt hij niks of juist alles. Aan de lezer de keus. Hij publiceert nog steeds columns voor de Volkskrant en heeft vele prijzen gewonnen. Dat je nooit te oud bent om te schrijven toont hij de wereld nog elke week. Dat je nooit te jong bent om te lezen is een zin die ineens nu ik dit schrijf in me op komt. Moeder wist waar ze het over had.