4 maart 2015
Om over de kleren van de  kiezer te schrijven moest eerst gelezen worden. Te beginnen met korte verhalen van Ilja Pfeijffer. Ze brachten me in jarennegentigsferen in en rondom de Ketenstraat in Rotterdam. Meer letters waren nodig. Een boek:La Superba.
Doordat de griep in mijn lichaam was gekropen dook ik mijn bed in. Daar kon eindeloos gelezen worden.
Meteen stootte ik tegen een los been waar de schrijver zijn fantasie op uitleefde. Was dit misschien het moment waardoor een kennis afhaakte? Voor mij begon het net.

Waarom Ilja?
Doordat hij een belangrijke literaire prijs had gewonnen kwam de man vaak voorbij op facebook. Ik had hem al eerder ontdekt op een foto bij afbeeldingen Google. Meneer zat poedelnaakt op een bank in een huiskamer. Het was niet zomaar een foto. De afbeelding was tegelijkertijd de omslag van een boek. Daarover in een ander stuk meer. De stad Superba in Italië is de binnenwereld van de schrijver en bestaat ook echt. Je leest verhalen binnen verhalen. Raamvertellingen worden ze genoemd. Ilja loopt langzaam en meeslepend. Z’n zinnen zijn heel beeldend. Hij sleept vanalles mee tijdens z’n tochten door de stad. Wat mij het meeste raakte was de woordenstroom waar je zo’n enorme dorst van krijgt. We zijn ondertussen gaan zitten op een harde stoel op een terras en de mensen trekken aan ons voorbij. De dorstmaker vertelt over zijn reizen naar Europa.  Je ziet beelden op internet, je leest over mensensmokkel, maar als zo’n onderneming uit iemands eigen mond lijkt te komen zie je de onmacht en tragiek, het drama voor je. De onmacht van hen die ongewenst zijn op de plek waar ze zelf en hun familie de meest fantastische dromen over hebben. Leven wij niet allemaal om onze dromen te leven? De Afrikaan vertelde dat hij aan de kust van Libië in een rubberbootje werd geduwd met nog vijftig anderen. Het bootje is te klein en het aantal meevarenden te groot. Wat doen die etterbakken, die de reis zogenaamd verzorgden en waaraan de vluchteling flink geld heeft gegeven? De geldzuigers geven te weinig benzine mee. Ja dan ben je halverwege de reis aan de zee overgeleverd en die eindeloze watermassa is meedogenloos, de zon niet te stoppen en honger en dorst onhandelbaar. Uiteindelijk komt de donkere man totaal uitgeput weer terug in Libië en zal bij een tweede keer Italië wel bereiken. Als ratten in een val. De schaamteloosheid waarmee Ilja schrijft over seks. Het losse mensenbeen aan het begin van het verhaal. Je weet, je gaat het lichaam waaraan het been vastzat zien, later ergens aan het einde en het zal weer anders zijn dan je verwacht. De schrijver Ilja is naakt. Zijn woorden kleden de man of ontkleden, zo je wilt.