14-02-2017 Rotterdam
Vandaag Valentijn's dag. Tijd voor een presentje.
Het begon met doppinda's. Ze deed een handvol in het vogelmandje, dat aan de berk hangt in onze achtertuin. Mijn verzorgster eet het liefst dat wat vogels ook eten. Ik lag net weer lekker op haar schoot. Ze las met een stralend gezicht de column van Arnon Grunberg, die op 14 februari over oordelen en sterven gaat.
'Ja, dat is waar.' zei ze. Daarom zijn vooroordelen zo zwaar te dragen voor mensen die leven willen delen en openstaan voor anderen en dagelijks veranderen. Wie een vooroordeel velt over een andere doodt de levende op slag doordat een oordeel iemand vastzet, stilzet, kapotslaat. Het stuk van Arnon ging over oordelen over personages.
Het vrouwtje zei:' Er zijn ook mensen die zich enorm boos maken om personages. Om verzinsels,
Het heeft allemaal met bewustzijn en reflectie(=achteraf over situaties nadenken) te maken, met actief willen communiceren en met mensen die, net als veel dieren, van moment in moment leven en hun mauwmuilen, snerpsnavels meteen openen zodra een ander in de buurt komt. Verdraagzaamheid, daar heeft het ook mee te maken.
De oplossing zit in tekenen, ja gewoon zelf kijken en op een papier schetsen wat je zelf ziet. Niet dat tekenen wat je denkt dat je ziet of zoals een afbeelding in een boekje zegt hoe het moet. Zelf kijken.
Er vlogen grote vogels in de boom. Eksters met lange staarten en ze maakten schreeuwende geluiden naar elkaar. Opeens was daar die mooie sierlijke stille groene parkiet. Mijn vrouwtje begon met haar mensbekkie te trillen en mauwgeluiden te maken, zoals ik vroeger altijd deed zodra ik een vogel zag. Ze rende naar de camera, die ergens boven lag en wisselde beneden meteen van lens. Zie het resultaat linksboven. De roodsnavel hangt onderste boven. Wie de wereld zo ziet krijgt een cadeautje. Probeer het maar.
llen(ik ni
... .. .(V)Lees meer Flits (k)lik hier |
