17-09-2015 Rotterdam Het begon op een maandagavond in oktober 2014. Bijna een jaar geleden. We hoorden met veel horten en stoten sleutels ronddraaien in de sloten van de groene deur. Alsof de kurk van de fles ging kwamen de goden en al hun tassen in één keer ons huis binnen. Tegelijkertijd namen ze iets onzichtbaars mee, er hing iets in de lucht. Met haast werd ons lievelingseten uit het vriesvak gehaald, in een pan geplopt met water erbij en op een hoog vuur gezet. Ik voelde spanning en werd ondertussen wild van die zalige visgeur, die uit de pan opsteeg en mijn hele binnenste in rep en roer bracht. Ik begon warempel te kwijlen, maar dat even tussen ons. Wat hielden ze verborgen? Waar hielden ze hun mond over dicht? De andere twee grote kattenknullen hadden snel hun positie ingenomen. Daar waar mensen hun mond houden leeft meer. Let maar op in jullie wereld. Zwijgen doet hijgen. Terwijl ik zelf op adem kwam en mijn appetitesappen met moeite binnenhield hoorde ik Mol in mijn binnenste spreken:'Je hebt twee grote ogen, gebruik ze.'
Hij sprak geen woord. Waar was zij dan? Zij was er helemaal niet.
Na een minuut of tien kregen we onze hap op onze eigen plek en slurpte ik de graatloze visdeeltjes vol verrukking naar binnen. Op het moment dat ik de laatste visatomen van mijn snorharen aan het aflikken was kwam zij binnen.
'Hallo jongens hier is Rodin, jullie Franse vriendje,' en het vrouwtje plaatste een minikat in ons midden. Ietwat versuft van het net verorberde voedsel vonden wij het wel best. We snuffelden wat en verdwenen door ons luik naar een andere wereld. De volgende ochtend heel vroeg, nam ik de kleuterkater te grazen en ging over de rooie. De buren sliepen gewoon door, net als de rest van Nederland.
                                (V)Lees meer Flits (k)lik hier
..........................................