12--02-2016 Rotterdam Vorige week hadden wij het hoogste woord hier in huize Theeroos. Geen kind kwam zijn of haar partijtje zingen of spelen.
Natuurlijk weet ik al jaren dat jullie mensen onbegrijpelijke dingen doen. De meest perfectzittende schoenen kunnen jullie aantrekken, maar wat hoor en zie ik? Kinderen die zeuren dat ze een wieltje onder hun schoen willen en een ruimvolwassene die met ijzers onder haar voeten de deur uitwandelt. Ik heb van mijn poezenmoeder geleerd met vier poten op de grond te staan en tijdens het bomenklimmen mijn nagels te gebruiken. Voor het evenwicht heb ik mijn staart. Voor het denkwerk mijn brein. Geen haar op mijn lichaam die er aan zou denken voor de gein twee bokshandschoenen over mijn voorste poten te trekken en dan zo de boom in te gaan.
Alle andere keren kwamen onze verzorgers vol energie en plezier weer thuis na het schaatsen op de kunstijsbaan bij de Esch in Rotterdam, maar maandag 1 februari was er iets flink mis. De deur ging langzaam open en voetje voor voetje en nog steeds op die ijzers (ongelofelijk) strompelde zij met hem aan haar zij, naar binnen. Ze ging zitten met minstens vier kussens achter zich en zat grotendeels van de tijd roerloos op de blauwe bank. Het theedrinken ging met voorzichtige slokjes. Na een uur vertrokken ze op normale schoenen naar het Havenziekenhuis. Pas tegen zessen hoorden we de sloten weer draaien en ging de buitendeur langzaam open. De dagen daarop werden (qua mensengeluiden) stil, geen kind kwam over de drempel, geen gitaar kreunde, nergens rocktonen of een mooie ballade. Wij kregen het muzikale rijk voor ons alleen. Wij:vijf kattenknullen. De Rooie van nummer 1 leidde zonder om te kijken onze chansons in. Als hij binnenkwam en zomaar ergens ging zitten zag ik wel Fabian vanuit zijn ooghoeken kijken. Vervolgens strekte laatstgenoemde zijn rug en floot als een mensenkind in de goot. Floris was van het ruigere werk. Die schreeuwde meer en vloog daarbij als een windhoos om de Rooie heen. De geluiden in huis waren duidelijk van ons geworden. Jammer dat ik geen gitaar kan spelen, maar ik gebruikte wel geregeld de toetsen op de akoestische piano beneden. (De buren hadden pech)
Op dinsdag kwam de uitslag: een in drie delen gebroken kop van de humerus. Een kleine verplaatsing ten opzichte van een week geleden. Er moest  stante pede besloten worden. Opereren of nog een week de natuurlijke genezing door laten gaan? Voor het laatste werd uiteindelijk gekozen. De kop was eraf. Auw auw miauw!

..............    .....   .(V)Lees meer Flits (k)lik hier