25-06-2014 KralingenTerwijl ik me dagelijks te goed deed aan warme koolvis en echte stukken vlees kon ik me nauwelijks meer voorstellen hoe het leven een jaar terug was op straat, in de kou en met een lege maag en zonder verzorger. De vraag:’Wat heeft het leven voor mij nog meer in petto?’ bestond nooit. Destijds dacht ik dat het altijd zo zou blijven en sinds ik omringd ben met liefde wil ik dat dat altijd zo zal blijven.
Mickey verdween soms voor weken en was dan weer maanden thuis. We hadden geen last van elkaar en in de loop van het jaar werden we zelfs close en cool. Voor katten betekent dat, met de ruggen tegen elkaar slapen. Heerlijk. Zo beleefden we een vredige periode in 1996. Helaas en gelukkig, niks is voor altijd. Het leven had nog veel meer voor mij in het petje, miauw pet.
Ik denk dat het september van datzelfde jaar was, toen zich een grote verandering aankondigde in de vorm van een gigantische kat. Een Mickey in het kwadraat, nee beter gezegd twee Mickey's in het kwadraat, want 1x1=1 en 2x2=4. Een Big Data met een dikke hangende staart. Ze hadden hem binnen gedragen en de kattenknul mauwde alsof hij zijn strot in ons huis kwam uitkotsen. Ik hoefde het beest niet eens te zien of ik wist al door zijn geur dat mijn nieuwe tegenstander was gearriveerd. Binnen vijf minuten werden rake klappen uitgedeeld en lieten we elkaar alle hoeken van de kamer zien. Op het moment dat ik hem pas goed zag schrok ik me een megahoed. Uiteindelijk snelde ik het balkon op met een bloedneus, een wiebeltand en twee gekneusde ribben. Voorlopig was ik buiten. Mijn haren waren moe geworden van het rechtop staan, sommige lagen met wortel en al op de grond en werden door de stofzuiger verslonden.
We beukten de eerste weken flink op elkaar in. Hij zou blijven, zoveel was me allang duidelijk geworden. Het vrouwtje had een minnaar en die had een kat en die heette Tommy. Ik zou er wel uiteindelijk aan wennen zeiden ze en verzonnen voor mij ook een naam. Alsof ze nog een appeltje met me te schillen hadden werd mijn naam Pommetje. Gelijk een appel uit Frankrijk. Daar moest ik het maar meedoen. Ik balde mijn vuisten. Een naam als een brood vonden ze te kneedbaar. Een appel heeft een vaste vorm.
De kunsten zouden uitkomst bieden. Door een tik van een malle molen in mijn vorige leven onstonden mijn werken vanzelf. Het bracht afleiding en Tommy de Kanjer keek zijn ogen uit. Ik begon door te krijgen hoe ik voor vertier kon zorgen op die tweede etage in de Ketenstraat nummer 68 en genoot daar zelf het meeste van. Mickey vond het allemaal best. Mijn tweede kattenkunstwerk was naamloos, maar sprak duidelijke taal. Hoe en wat? Heel simpel. Op een zaterdag, nadat de laatste kunstschilders het huis hadden verlaten ging ik op een kleurrijk palet liggen. In de middag kwam het vrouwtje met haar lover en ze schrokken zich een *Jan Hoetje. Wat dachten zij te zien? Jawel een Pommetje met een open buik waar de ingewanden uitkwamen. Het vrouwtje gilde het uit.

Gefopt!

Het was maar acrylverf.

*Jan Hoet (23 juni 1936 – 27 februari 2014) was SMAK (Stedelijk Museum voor Actuele Kunst) verder was hij een kunstlover, een expositiesamensteller, een papa, een bokser, een straatvechter, een buitendehokjesdenker. In 1999 gingen de deuren van SMAK open. Het vrouwtje vertelde me laatst dat in 1999 bij de opening van SMAK in Gent (België) een piepklein kunstwerkje te bewonderen was. Je liep er gemakkelijk aan voorbij. Aan een witte muur hing het alsof het eraan vastgeplakt zat. Beter nog of het eraan gegroeid was en nog beter (er is altijd een nog beter) het leek aan de muur genaaid. Ja waar denk je dan als bezoeker aan? Een speld? een scheermesje? Een rood zacht hartje? Nee, het was een zilverkleurig vingerhoedje.

Petje af voor Jan Hoet.

p.s: Ja,.......Je een Jan Hoetje schrikken is ironisch bedoeld. De man zelf was namelijk helemaal niet bang uitgevallen. Mensen schrokken vaak van zijn temperament heb ik van hore zegge. Hij kon nogal op een heftige wijze boos worden.

ironie = het tegenovergestelde bedoelen van wat je zegt of schrijft

wordt woensdag 3 september vervolgd met de blik van Tommy,

26-05-2014 Kralingen Iedere minuut duurde 60 tellen langer dan normaal. Wat was er gebeurd?
Ik woonde precies twee weken op de tweede etage, het was een rustige avond samen met het vrouwtje. De bel liet zich horen en door de kleine luidspreker in de gang hoorde ik dat het de buurman van hiernaast was. Hij, die kat Mickey al zeker drie weken in zijn huis vasthield. Hij die er indirect voor gezorgd had dat ik van de straat werd geplukt op de avond dat de twee zingende zussen op zoek gingen naar Mickey. En nu hoorde ik voetstappen in het stenen trappenhuis. Hij kwam boven en stapte naar binnen. Hij had de look van een ontheemde Duitse rocker. HIj liet de snaren van de gitaren trillen en gedroeg zich alsof hij al jaren over de vloer kwam. Het vrouwtje was de rust zelve. Ze moest wel (daar kleeft een ander verhaal aanvast, voor een andere keer). Het werd me duidelijk dat ze naar de andere kant van de muur werd gemanipuleerd en ze bleef uiterst vriendelijk. Ze deed net of ze helemaal niet wist dat haar kat hiernaast zat en bedankte hem duizend maal. Dit leek wel de omgedraaide wereld.
Nadat ze beiden het huis verlaten hadden werd het plotseling oorverdovend stil. Ik voelde onraad. De goser uit Rotterdam met zijn Duitse accent en zwarte leren broek en zijn haar glad naar achter, liet vreemde geuren achter. Elke minuut duurde 60 tellen langer. Hoe ging het verder? Het meest stomme gebeurde.

Nadat ik in mijn grote mand op het aanrecht was gestapt viel ik als een blok in slaap. Stom stom stom. Ik had haar uit de klauwen van die griezel moeten redden. Ik had mijn dankbaarheid naar haar kunnen tonen, door voor de uitgang te gaan staan. Nee niks daarvan. Ik heb alleen maar aanschouwd, deed niks en viel nadat ze weg waren als een duffe huismuis in diepe slaap en er gebeurde veel. Ik werd wakker door het geluid van wild gedans door de huiskamer. Ik had veel gemist. Wat zag ik daar nou miauw? Een eekhoorn? Een kattenkop? Dat moest Mickey zijn. Hij sprong achter haar benen aan. Ik knipperde eens flink met mijn ogen. Zag ik nou werkelijk een kat? Het vrouwtje praatte honderd verhalen tegelijk en had het over een pistool en een op slot gedraaide buitendeur. ‘Het was goed gegaan doordat ik zo rustig bleef. Dit is een wereld vol waanzinnigen. Rustig blijven. Later komt alles in duizendfout terug. Later als het nog rustiger zal zijn.’ Haar woorden maakten mij duizelig. Eén vraag tolde door mijn verharde kattenkop. Eén hele belangrijke: ‘Wie is die dwaze dansende snoraap? Wordt mijn nieuwe leven weer een hel doordat de ander zal heersen. Vechten zal ik. Mijn tweede leven laat ik niet verzieken. Wie is Mickey?’ Ondertussen hoorde ik de kater drinken. Hij oogde kerngezond en had prachtige lange haren die glommen alsof ze dagelijks met crèmespoeling behandeld waren. Die jongen had geen slechte tijd gehad daar aan de andere kant van de muur. Hij rende naar alle hoeken van de kamer en wilde langs muren omhoog snellen zoals vliegen dat zo mooi kunnen. Uiteindelijk sprong hij luid mauwend op de houten hoge kast in de keuken. Daar bleef hij. Het vrouwtje klikte alle lichten uit en ging slapen,