Hoi, Zaterdag 1 september beginnen de atelieruren op zolder, de week daarop starten de muzieklessen.
Grüßen auß Bayeren. De Königsee is het schoonste meer van Europa. Je kan het water drinken. Boten varen op stroom waardoor je ze niet hoort. Een onweerstaanbaar meer. Daarin wil je toch zwemmen? Koude waterstromen glijden langs je benen. Koud, kouder, koudst. Met heet weer is dat zalig zacht en lekker en oh zo verhelderend. Ja, zonder badkleding kan een mens zwemmen. Een dier trouwens ook. Ha,ha, wil je duikeenden zien? Hier kan je nog meer foto's van de Königssee bekijken.
BOeKeN / LiedjeS / melodietjeS Nieuwe liedjes: Anna verzon een eigen lied over a Sunny Day, a Dream and Playing Kids. Ze maakt momenteel een filmpje. In september kan je haar liedje horen. Je kan wel luisteren naar Bas van Medina en Nikki, gezongen door Sophia.
Cash over een ongewoon gitaristenhotel, klinkende munten, een door stroom gestuurd muziekinstrument en grote en kleine mensen.
vanaf 7 juni 2017
met: Anna, Lizzy, Thomas, Demmy, Anastasia en haar zus Anna,de draaiorgelman van Rotterdam, Edwin en 'alle' centen in de wereld.
Nieuwe muziek
Er was er eens een basgitaar en die speelde alleen maar. Het instrument gaat op zoek naar andere spelers zoals, een trompet, een drummer en een fluitspeler. Hier te beluisteren met Medina en Drummy.
Dagboek van een muts is een verhaal waar Sophia een liedje over gemaakt heeft Je kan het hier horen.
Cliplezen
Wordt het Rockstar of toch liever lichtvoetige jazz? Gaan we tekenen, knippen en plakken of toch liever gewoon met de camera in de hand door Rotterdam trekken?
Antwoord: Het wordt Rockstar, met dank aan Sharon die met haar prachtige elektrische gitaar iedereen in de Theeroos mee laat genieten van krachtige Rock. Los gaan in een wereld vol vaste wetten en gewoonten maakt blij. In muziek is alles mogeljk.
De Unicorn is af. Geniet van een Schots winter-avontuur in Glen Affric.. Leestijd: minimaal 60 minuten.
Viola's reizen krijgt een nieuwe letterjas. Zonder zolen de wereld in. Was het in 1987 een theatervoorstelling voor kinderen. Momenteel maak ik er een nieuw verhaal van, niet alleen voor de kleintjes. Hier kan je het begin lezen.
Krantenman 1 mei 2018 Rotterdam Een derde krantenlichaam vraagt om aandacht. Nog even en het papier is op. Nee, zo snel gaat dat nou ook weer niet. Hoewel? Ja, er is een papiertekort geweest bij de afname van de Volkskrant en daardoor is Sir Edmund gekrompen. Meneer is veranderd. Hij glimt van plezier want hij mag er nog steeds zijn: Botten van bamboe en spieren van het versnipperde hout van bomen. Pop Page Pi en Europi Anne hebben gezelschap gekregen. Zijn naam is Karel. Ze zijn in het noorden van Frankrijk in het echt te zien. Met dank aan de Sir Edmunds van de Volkskrant.
Pittige Pittenpad in de (s)maak.
Een schild vol energierijke natuurlijke zaken.Pitten van pompoenen, pruimen, paprika's en lychee's. Geen grenspad, maar een liefdespad op liefdespad.'Hé, ze hebben hun schilden afgedaan, twee naaktpadden doen privédingen.' Niet digitaal zichtbaar. Hun schilden kan je links bekijken.
De plastic soepschildpad doet zich al maanden te goed aan flessen, doppen, zakjes, pasjes, nepdrollen en duizenddingenvoorwerpen zonder namen. Benieuwd? Op zolder in Ommoord staat-ie te dromen over ons consumtie paradepaardje in het paradijs van overvloed.
Picardië 8 juni 2018 Een verhaal, tot op de dag van vandaag nog steeds zonder begin en eind. De vraag: Van wie en waarom daar? Nog altijd onbeantwoord.
Ik zal het één en ander uit de doeken doen.
Een kleine kermis gaf op een avond in de zomer van 2017 vertier in het centrum van ons dorp in het noorden van Frankrijk. Plezier in botsautootjes, koele drankjes aan een bar, dansen in de disco onder fel gekleurde lampen. Kinderen, een moeder, jongeren, een vader. Kortom, een ieder dromde om de ander. Een enkeling zat alleen en dan meestal aan de bar.
Edwin en ik liepen onze ronde. We bezochten het spektakel en zoals altijd danste ik mee tussen de Fransen.
De stilte daarna deed onze oren suizen. We passeerden de plaatselijke basisschool en daar tegenover de kerk met de vervallen begraafplaats achter een kaarsrechte muur. Wie langsloopt weet niet dat de tijd daar als een tsunami heeft huisgehouden in de graven. Niks staat meer recht. Sommige rustplaatsen zijn compleet ingestort. Naamplaatjes, als vergeten doffe amuletten. Wie bezoekt daar de doden nog?
Onze tocht ging verder langs het lange pad tussen de weilanden en het grote moderne kerkhof: le cimetière moderne. Die nacht was het zo donker dat je je eigen voeten niet eens kon zien, laat staan die van een ander. We liepen langs de begraafplaats. Een goed onderhouden dodenrijk vol verse bloemen, portretten en herinneringsbeelden. Hier leven de nabestaanden nog wel.
Die nacht was het waarschijnlijk gebeurd.
De volgende dag rond een uur of drie zagen wij al van verre dat iets gaande was op het lange pad. Dit keer kwamen we van de andere kant. Een vrouw was heftig aan het praten, ze opende haar autodeur. Ging naar binnen. Kwam weer buiten en sprak door haar telefoon. Politie, veel woorden. We passeerden, Ik kijk naar rechts en zie op een wit laken een bruin gekleurd skelet van een klein mens. Ik dacht meteen aan een kind. Het was een stapel botten met daarboven de schedel. Ik kijk goed naar de donkerbruine zigzag naden op de kop. Ik loop als een robot verder en kan geen woord uit mijn strot krijgen. Het leek een oud skelet dat pas was opgegraven. Waarom lag het aan de overkant van de nieuwe begraafplaats? Waarom op een schoon wit laken? Was het die nacht opgegraven? Heeft iemand het daar neergelegd met de bedoeling dat het alsnog begraven zou worden? Waarom zo open en bloot? Wat zien we over het hoofd?
Edwin en ik liepen rustig verder en spraken met elkaar alsof er niets aan de hand was. De politieauto volgde ons tergend langzaam.
