maandag 19 april 2016
In de zomer van 2015 zag ik Wim in een supermaché in Noord Frankrijk. Hij stapte binnen op een heel speciaal moment.Lees onder meer:

Dansen met Wim Brands
Frankrijk, Picardie, In de buurt van en in Hirson Het leek zomaar een zaterdag in de zomer van 2015, de zon scheen. Nauwelijks een vuiltje in de lucht.
‘Laten we boodschappen gaan doen in de Auchan‘, sprak vriend Edwin nadat hij een slok van zijn koffie had genomen en eigenlijk wel trek had in een vers knapperig stuk stokbrood met iets lekkers erop.
‘Dan kan ik meteen tanken en vergeet jij je telefoon niet?’
Na 10 minuten rijden kwamen we in de gigamagasin. Het was druk en wij, de-Hollanders-met-hun-mobieltjes, zochten meteen contact met de server van de zaak. De handelingen bestonden uit gretig zoeken en kijken naar de minischermpjes waar de techniek uit spatte. Menig landgenoot zou zich een kromme rug lachen om die bezeten andere landgenoten (vast toeristen, je haalt ze er zo uit) Wij stonden fier rechtop onszelf te verliezen in digitale berichten en reclame en waren geen toeristen.
Toeval laat niet op zich wachten, toeval treft meteen en op het moment dat ik *TVblik:Boeken met Wim Brands van de VPRO op gmail opende, stapte de echte Brands de Auchan binnen.
‘Dit kan niet,’dacht ik meteen,'werelden beginnen doorelkaar te lopen, zoals in het echte leven altijd, ja hij is het echt.' Techniek is toch geweldig? Internet en de mens zijn toch in elkaar overgelopen?
Meteen wilde ik naar de meneer van de bladzijden, naar de heerlijke papa en echtgenoot, naar de beste vriend van schrijver Ariejan Korteweg toerrennen en een kus op zijn linker wang geven, maar ik stond als een standbeeld. Totaal stil. Is hij het wel echt? Stel je voor dat daar een lookalike loopt. Zo weinig volg ik op de televisie, maar van Wim Brands telde elk woord als de pit van een verse vrucht waar het leven steeds weer aan het begin staat. Zijn lichaam bewoog stijf, zijn benen stapten ongemakkelijk, alsof een been van hout was. Later vernam ik dat hij een ongeluk had gehad, van zijn fiets was gereden of van de weg en daarbij een been brak. Of het ooit nog goed kwam? Daaraan herken je de man of vrouw. Aan de manier van lopen. Zou je denken?
Zijn haren wuifden zonder wind, zijn colbert, donker van kleur was helemaal Brands. Alsof een magneet de zaak was binnengewandeld en ik kort daarvoor met een hamer in de winkelgrond geslagen was gelijk een spijker.
‘Stel je niet zo aan,’sprak een gedachte.
‘Maak je los en stap naar hem toe. Waarom niet? iedereen vindt het fijn complimenten te krijgen. Vooruit! Ga naar de man wiens programma je regelmatig tienen geeft en die jou aan het lezen kreeg van boeken zoals het brilletje van Tsjechov en van die Amerikaanse, hoe heet ze ook al weer? Brands ging er voor op reis, iets met Vay en Watson in haar naam, Claire. Ja, ze heet Claire en zij inspireerde ook weer. Je zag in het boekenprogramma ouderwetse foto's van haar vader. Wat was er met haar pa? Waren de ouders gescheiden? Leefde haar vader nog denk je achteraf? Met haar moeder begon ze toch een eigen museum? De schrijfster had objecten uit verlaten huizen en gebouwen verzameld. De universiteit van de dichtsbijzijnde stad wilde die spullen beheren, maar de schrijfster en haar moeder haalden op een dag de bezienswaardigheden terug en brachten ze naar de plek waar ze vandaan kwamen. Nee, ze legden ze niet terug in de ruïnes, maar begonnen hun eigen museum. Zo zat het verhaal van Claire in mijn gedachte totdat ik vandaag 19 april de uitzending nog eens bekeek. Door het verwoorden van de onderschriften bij de bezienswaardigheden begon het schrijven bij Claire. Dat klopte in ieder geval wel en ook dat ze tegen de door de universiteitgevormde elite ingingen en Brands dat toejuigde. Mijn zondag kon niet meer stuk.'
Bij het fruit trof ik de letterheer, maar als je denkt dat hij fijne complimenten van me kreeg en een zoen zoals Jamie Lee Curtis deed in de film A Fish Called Wanda, moet ik je teleurstellen. Geen enkele woordenwisseling vond plaats en je kan onmogelijk verwachten dat een interviewer zijn bewonderaarster zomaar herkent en met een interessant gesprek zal beginnen in een supermarkt. (Waarom niet eigenlijk?) Enkele minuten spiegelspel volgde. We deden elkaar na om keuzen uit te stellen. De één zocht naar woorden en de ander naar een stuk fruit en afleiding. Je pakt een appel, voelt er aan. Nee, toch maar niet. De ander doet hetzelfde. Die peren dan of een mandarijn? Het was gek en dwaas dat je over heel veel zou willen praten en dat er geen woord te binnen wil schieten. De een stond aan de ene kant, de ander aan de andere kant tegenover. Daarna omgewisseld en een ander moment toch gewoon (stilletjes) naast elkaar. Eentje wist veel over de boekenwerelden van de ander en de ander niets over die ene. Vol herrie van stemmen die als gedachtendraden mijn keel dichtsnoerden dwaalde ik in een onbezongen moment door de doodlopende gang van de biologische afdeling waar sapjes op planken stonden in benauwde flessen en natuurrijst in strenge verpakkingen.
Na terugkomst bij het verse fruit was hij verdwenen. (Natuurlijk, zo ging het altijd bij Brands) Nergens meer te zien. Ook niet bij de kassa’s.

Oorverdovende stilte!

Was het maar voor altijd 1 april 2016 gebleven.

*TVblik =herinneringsmail met aankondiging van weer een nieuw VPRO-programma Boeken met Wim Brands.

Meer lezen klik hier.