Maandag 1 Februari 2010
In onze basis op de maan begon het avond te worden. Iedereen deed rustig iets voor zichzelf, en ik tokkelde op mijn gitaar, terwijl ik nadacht. (Dat kon, want in de basis hoefden we ons ruimtepak niet aan.)
Het heelal is echt oneindig groot.
Dat kan je je niet voorstellen. Best een eng idee eigenlijk. Wat als we nou verdwalen? Morgen zullen we naar Mars gaan.

Iedereen was erg opgewonden. Ik maakte me zorgen. Zou het allemaal wel goed gaan? En zou Felix niets overkomen? Is er leven op Mars?

Dinsdag 2 Februari 2010
We zijn veilig geland op Mars! Het is hier een rode woestijn. Vandaag gaan we de polen onderzoeken. Dat lijkt me erg spannend en Felix blijft in de basis.

Later die avond...
Wat een dag! Er is zo veel gebeurd. Het ging zo:
We vertrokken in onze speciale Marsmobiel. Het ging best rustig, tot dat we iets hoorden, achter ons. Het klonk als: prrrrrrrrrr prrrrrrrrrrr. Iedereen keek verschrikt achterom, maar we zagen niks. Dus we reden verder en we hoorden het weer. Weer keken we naar achter en weer was er niks.
'Hou je vast,' zei cowboyjuffie, en we zoefden weg met maximale snelheid.
'Aaaaaaw,' riepen we bijna allemaal en juffie riep: 'Jiaaa'a;sof ze maanmuizen aan het temmen was.
De motor sloeg af. We wilden net onze spullen uit de achterbak pakken, om verder te voet te gaan, toen Valentijn ineens verschrikt onze kant op keek.
'Wat is er?' wilde ik vragen, maar dat was al niet meer nodig, want er sprong een luid spinnende Felix uit de achterbak!
'Felix?' riepen we verbaasd.
'Oooooo, dus dat hoorden we,' zei Leonard.
'Hij vond het niet leuk dat wij weg gingen,' zei cowboyjuffie.
'Dus waarschijnlijk is hij toen wij onze spullen inpakten in de achterbank gesprongen.
We besloten het onderzoek naar de polen morgen te ondernemen en gingen met Felix achter ons aan, naar de basis terug.