‘Natuurlijk houd ik van spekjes in de spaghetti, het is niet allemaal papier en paperclips hier in huis. Waarom wordt altijd alles zo zwart-wit gesteld? Ik eet graag geen vlees, en ik eet graag vlees. Het is zielig voor de dieren, maar ook zielig voor mij. Ik, een vos of misschien toch nog meer een wolf. Ja, een wolf die helemaal wild van verlangen wordt als de geur van vlees zich openbaart.’
’Dan ben je inconsequent,’grapt Sjoerd.
‘Ja, nou en! Waarom moet alles altijd in woorden worden gevangen? Noem mij maar een parttime vegetariër. ’
Terwijl vader met veel kabaal de afwasmachine vult met alle kopjes, borden en schotels van de dag, draait moeder door. Herstel, moeder draait tientallen keren de sleutel in het stopcontact. Uiteraard zonder resultaat. Dit deel van de dag dreigt nu al helemaal in de soep te lopen.
Hoewel?
‘Zijn het niet juist de gekken die kunnen ontdekken wat de zogenaamde normalen onder ons niet kunnen doordat ze te veel gevormd zijn en binnen de soepkom blijven drijven?’zegt Sjoerd, met een grijns op zijn gezicht.
‘Zie je, nu doe je het weer. Mijn moeder is niet gek, hooguit doet ze dingen die jij niet gewend bent. De beeldende kunst vertegenwoordigt die gedachte. Niks alleen maar mooie plaatjes, kunst spreekt voor zichzelf, breekt open, gooit muren omver. Moeder wil misschien iets zeggen met haar handeling, zoals kat Floris met zijn poten over de grote spiegel gaat krassen als hij wil dat we met hem mee gaan wandelen. Er bestaat meer dan een taal met woorden vriend,’ zeg ik duidelijk geërgerd.
‘Maar ik zeg toch helemaal niet dat jouw moeder gek is?’, laat Sjoerd hoogst verontwaardigd weten en schiet in een lachstuip.
Terwijl ik de spekjes in de pan gooi knijpt Sjoerd in mijn billen. Het vuur staat hoog en binnen een minuut klinkt een luid gesis door de keukenkamer.
‘Auw, de spetters doen pijn.’
Snel draai ik de knop van het grote gasfornuis lager. Het vuur moet zachter. Straks komen Skelter en Lani ook. Ze wonen een eindje verder.
Jaren terug was alles anders. Toen was moeder nog gewoon een vrouw die bij de krant werkte. ‘s Ochtends vroeg om zes uur vertrok ze al naar haar werk. In de weekenden werd veel gelachen en gekibbeld als beide ouders het nieuws van de week doornamen en nieuwe koppen verzonnen voor nog te schrijven stukken. Nieuws met voorbedachte rade. De koffie geurde en de kranten strekten zich nog eens lekker uit onder luid geknisper van het papier. De één lag op de ander. Links, rechts, het was allemaal op gelijke voet. Dagbladen waren nog allemaal groot in formaat en riepen afzonderlijk om aandacht. Als een pagina werd omgeslagen bewogen alle letters mee in het ritme van de handeling. Een heel weekend ging dat door. Veel tijd leefde. Het huis was vergeven van nieuws. Moeder was het nieuws, moeder maakte het nieuws en moeder smeet met nieuws. De wereld volgde. Soms met kleine pasjes en een andere keer in sneltreinvaart. Sinds die fatale val in de tuin was de wereld meegevallen. Eerst een klein beetje, maar met de jaren steeds meer. Het hield niet op. Het hele bankwezen tuimelde mee.
Van de één op de andere dag stopte het schrijven van moeder. Kwam het nieuws niet verder meer dan de voordeur en stapelden de actualiteiten zich op in de tuin. Later volgde de straat, verkeersopstoppingen en uiteindelijk werd ons dorp Dorsum de dupe. Wat schrijf ik? Het hele land, de hele wereld. Die raakte overvol en niks ging er meer uit. Files overal, behalve op de A2. ‘s Nachts beukten commissies op de voordeur bij ons thuis. Ze eisten verslagen, schreeuwden om beoordelingen. Ze hadden recht op hun stukkie en als moeder het niet meer kon schrijven, moest iemand anders het doen.(ik dus)
Sinds 2007 zoekt moeder met haar sleutel in alle stopcontacten van het huis naar het juiste slot, de juiste opening. Tot nu toe zijn alle stopcontacten hetzelfde. Twee ronde gaten, waar een stekker in kan. Misschien een idee om een ander stopcontact in huis aan te brengen. Eentje waar de sleutel van moeder in past, waardoor ze een slot kan opendraaien en een nieuwe wereld kan binnentreden.
16 januari 2012
maandag 08.23 uur:
Het is stil in huis, iedereen is weg. Iedereen? Moeder, nee zij is niet weg. Waar zou ze heen moeten? Ze zit met een warme jas aan op het dak. Daar kan ze uren vertoeven en doet af en toe een vlieg kwaad.(maar niet in de winter) Ik heb me ziek gemeld. Ik wil vandaag niet naar school. Gek word ik ervan om gevangen te zijn in een systeem bedacht door mensen. Met welke zekerheid word je wat je zou moeten worden? Waarom moet je worden? Ik wil zijn.
Vandaag ga ik me bezig houden met liedjes. Eentje over een luie dag, a Lazy Day Today en De Rampenstampman. Een rocknummer zonder ruige tonen. Thee, ja laat ik thee gaan zetten en daarna mijn gitaar stemmen.
Terwijl de traptreden onder mijn voeten verdwijnen, dreunt de bel als een Chinese gong mijn gehoorgang binnen. Lani bonkt tegen de deur. Ze barst bijna uit haar voegen van enthousiasme en stormt naar binnen.
‘Waar is je laptop!,’ schreeuwt ze?
‘Dit moet je zien!’
‘Schiet op, dit is echt geweldig!’
‘Waarom ben jij niet op school?,’ vraag ik met een matte glimlach.
Ze antwoordt niet, maar kijkt alleen maar.
‘Laten we aan de veelgeprezen website gaan werken,’stelt ze enthousiast voor.
‘De website die heel Nederland, wat zeg ik heel de wereld zal laten trillen. Kijk, hier heb ik een begin gemaakt.’
Het hete water kookt en zonder te knoeien giet ik het dampende vocht in de stalen bruine jaren zeventig theepot. Roest rust geweldig bovenop de deksel. De website siddert als een slang in de aanval.
‘Waarom al die trillingen?’vraag ik.
‘Meid snap je dat dan niet,’zegt ze terwijl ze haar lange blonde haren uit haar gezicht blaast en vervolgt:’Die trillingen, dat is het leven, een lichaam, een ziel. Alles dat leeft beweegt.’
‘Kan dat niet rustiger?’vraag ik.
‘Nee, begrijp me, dit is het leven, dit is seks.’
‘Lani, wat is er met je? Leven kan toch ook rustig zijn? Een glad wateroppervlak, een stille lucht?’
Lani vervolgt:‘Nee, nee,nee, kijk om je heen, voel, de mensen trillen, sidderen. Hun bloed stroomt. Ja rode vloeistof moet door de website stromen. Leven moet voor de meest ongevoelige mens voelbaar worden binnen ons web. Onze wiebelwebsite die ik heb ontworpen met het programma dreamdromer. Ja ik heb thuis een super grote computer en koos voor groot beeld. Alle bezoekers met een kleiner beeldscherm worden meteen ondergedompeld in een onvaste pagina. Zie hier waarom de wiebelwebsite, wiebelwebsite heet. Ik zal overtuigen. Dan pas, dan pas kunnen we de mensen laten zien hoe dom ze bezig zijn met hun rationele prijzenfestivals. Een prijsje voor dit en een nummertje voor dat. Je bent goddomme niks als je niet een getal bij je naam hebt staan. Kleine kinderen zijn ze gebleven allemaal. De meesten worden geboren en laten zich flink kneden op alle opleidingen die ze gaan volgen.’
‘Haha, we worden allemaal geboren hoor,’zeg ik zo rustig mogelijk.
Zij stormt verder:‘Afhankelijke opleidingneuroten, rationele beurzen, die elke verfijning in hun erotische kaart verliezen. Daarom die trillingen. Daarom! Erotische liefde zal de wereld redden! Tot de gevoeligheid van een kind moeten ze worden teruggebracht.’
‘Waarom ze?’, vraag ik
en zeg:
‘Laat ieder doen wat ie wil.’
‘Nee, nee, nee, trillen moeten ze, meetrillen,’stamelt Lani volhardend.
wordt vervolgd..,
|